Bu

Gisteren was het 6 Januari 2011. Wij kunnen ons de dag van 6 Januari 2007 nog erg goed herinneren. Toen gingen we het grote avontuur tegemoet. Nu na 5 jaar hebben we geen spijt, zijn we gelukkig ( ondanks alle zorgen en spannende dingen die gebeuren) en wonen we op een heerlijke plek waar we voorlopig niet weg willen. In die 5 jaar zijn we 3 keer verhuisd, van Nederland naar Djursdala, Zweden. Eerst in Maja's hus, die bleek na bijna 2 jaar te groot en te duur, toen hebben we in het appartement van onze kerk gewoond, als tussen oplossing om te wachten op een huis waar we in konden gaan wonen. Zelf dachten we een maand of twee maar het werden er uiteindelijk tien. Nu wonen we in Marstad in Djursdala en dat bevalt ons zo goed dat we hier al meer dan 2 jaar wonen. We hebben een lieve huisbaas en hij woont helemaal in Stockholm, die staat niet elke dag op de stoep om te kijken wat wij met zijn huis en tuin uitvoeren.
Toen we verhuisden hadden we een bedrijf overgenomen maar dat pakte niet zo best uit. Een jaar later was het bedrijf falliet, zo is het soms. Inmiddels had ik werk gevonden bij de taartenfabriek, ruim een jaar in de nacht, wat ik erg zwaar vond en daarna 2ploegen dienst. Ik heb het nooit echt leuk gevonden maar was blij dat ik werk had zodat we konden overleven. Sake had ondertussen zijn Zweed A en B gehaald en een aanvullende studie voltooid voor zijn maatschappelijk werk diploma. Via via had hij een oproepbaan gekregen in de zorg in Vimmerby en werkte af en toe. Ik werd van mijn werk opgezegd omdat ze werk te kort hadden. Ik was er niet rouwig om maar het gaf veel stress bij mij om de financien. Maar ik had direkt een nieuwe baan weliswaar 50% maar ik had een goed loon onderhandeld. Daarnaast kreeg ik nog een uitkering dus we konden uitademen. Tijdens deze periode zijn we gaan nadenken wat we wilden en ik wilde heel graag naar school om eindelijk een papiertje te halen. Die had ik niet alleen van de huishoudschool. In Zweden kom je echt niet aan de bak zonder papiertje en helemaal niet als buitenlander. Dat ik aangenomen ben bij de taartfabriek zien we dan ook als een wonder. En zijn we heel erg dankbaar voor. Sake kreeg mijn baan en ik begon te leren. Nu leer ik nog steeds en heb nog zeker 5 en half jaar te gaan voordat ik leraar Zweeds of Engels ben met het bijvak Zweeds voor Buitenlanders. Ik zie er erg naar uit. Sake is inmiddels ontslagen bij zijn vaste baan, maar we redden het met zijn oproepuren.
De meiden willen niet meer terug naar Nederland en beginnen hun draai te vinden. Jolein heeft hem al gevonden maar Janneke en Jetty beginnen nu steeds beter in hun vel te zitten. Waarom heeft dat zo lang geduurd kun je je afvragen? Dat heeft vooral te maken met de school waar ze op hebben gezeten. De kinderen waren niet open en lieten de nieuwe kinderen niet toe in hun groep. Niet alleen onze kinderen ook andere kinderen. In het begin heb je het niet zo door want alles is nieuw. Maar na een poos zie je het en ga je gesprekken aan met school en probeert het op te lossen. Maar als school het probleem niet ziet lijkt het net alsof je tegen een muur aan staat te praten. Dan ga je nadenken over andere oplossingen, uiteindelijk blijft er dan maar een oplossing over en dat is je kinderen van school af halen. Janneke zat inmiddels in de 6e dus die ging al naar een andere school maar Jetty zat pas in de 2e en die moest nog 4 jaar op deze school. Na veel gesprekken hebben we besloten dat Jetty naar Södra Vi zou gaan. Janneke is van klas geruild want het pestgedrag van de dames hield niet op. Zij wordt haarzelf weer en dat is leuk om te zien. Jetty ligt een heel jaar achter in schoolwerk en we werken hard om dat in te halen. De grootste klacht van haar oude school was dat Jetty ongekoncentreed was en niet haar werk deed wat ze moest doen maar werk deed wat ze zelf leuk vond. Deze school zit dit klachtenpatroon helemaal niet. Wij denken dat dat komt omdat Jetty beter in haar vel zit op deze school en daardoor zich veel beter kan koncentreren.
Dit is 5 jaar in een notendop en we genieten volop!


Hej då